دفتر خاطرات سربازی(2)
همین که خورشید پشت کوه ِ "دختر" قایم شد سرما سرک کشید روی آسفالت. روی دژبانی پادگان روی دژبان هایی که ما را به خط کرده بودند جلوی پادگان و نورِ زردِ چراغِ تیرِ برق ریخته بود روی سربازها. آسمانِ بلندِ کویر کم کم پا پس می کشید و گروه به گروه و اتوبوس به اتوبوس تفتیش می شدیم و می رفتیم توی پادگان و بادی سرد می پیچید توی درخت های اکالیپتوس. پادگان بوی زمستان می داد و بهاری که هنوز به کویر نرسیده بود. زیتون ها قد نکشیده بودند. رفتیم توی اتاقی که قد ها را اندازه می گرفتند و یک چیز را هیچ کس به یاد نمی آورد: این که چشم های چه کسی کجا گم شده بود؟
صدای جیغ قطار آن طرف امامزاده ی کنار پادگان می پیچید توی صحرا و کویر و بادهای شنی. باد می پیچید توی سر. توی دماغ و شن ها را خشکِ خشک می ریخت توی گلو. بی جرعه ای آب.
روی در مستراح نوشته بود:نبود 2 روز دیگه؟نوشته بود:مادر ق... ..روی دیوار آسایشگاه نوشته بود (با سکه و دست های یخ زده):مادر![7/9/89]
توی کمدهایِ کنار تخت ساک ها را قفل می کردیم و در کمد را قفل می کردیم و ترس از گم شدن یغلاوی موهای بدن را سیخ می کرد. پتوهای سربازی کهنه، بو می داد. «دور دستت لُنگ بپیچ و چاقو را توی تن یارو جا بگذار. اثر انگشت هم که ندارد دست ِ دستمال پیچ شده.» ما این جوری از هم می ترسیدیم. شب از خستگی "بشین برپا" و "راه کویر" تا صبح خیلی ها خواب نرفتند.
دو سه روزی گذشت و با لباس شخصی توی پادگان پرسه می زدیم که همه را یک روز به خط کردند و دور کمرمان را با متر یکی یکی اندازه زدند و لباس نظامی بهمان پوشاندند که دیگر دنگ سربازی را کامل داده باشیم.
توی میدان صبحگاه چه آسمان کویر نزدیک بود. آسمان و ابرهای دور. آسمان و ابرهای نزدیک...دو تا پرنده باهم توی آسمان. یکی تنها. چند تا باهم. من را انداختند توی گروهان چهار. گروهان چهار امام حسن. کوله پشتی را انداختم پشتم و در کمد را قفل زدم. روی تخت که نشستم زل زدم به پاهام و پوتین های سربازی.
تو پوتین هات سیاه بود یا قهوه ای؟
- می شنوی چی می گم؟
من: چی؟
- می گم کدت چنده؟ کد روی اتیکتت چنده؟
پانوشت: چه خوب که زندگی این قدر زود می گذرد،خیلی از دل تنگی ها و غصه های سربازی را خصوصا دوره ی آموزشی را از یاد برده ام.ایضا خوشی ها و خنده هایش را.همچنین اسم خیلی از هم دوره ای ها و هم گروهانی هایم را.
_________________
*17 دی ماه 92.
ღ ❀𝒻𝒶𝓉𝑒𝓂𝑒𝒽 ❀ ღ